De Palestijnen en de Oekraïne vergelijking (2)

 

= IMO Blog = 

Ik zoom nog iets meer in op een paar aspecten van de ‘Oekraïne-vergelijking’, omdat ze veel zeggen over hoe Palestijnen naar Israel en het conflict kijken en wat voor oplossing zij zien. Waar de PA officieel voor onderhandelingen en een tweestatenoplossing is, blijkt uit wat ze zeggen in relatie tot Rusland en Oekraïne dat men de oplossing ziet in gewapend ‘verzet’ en het verdwijnen van Israel. Dit vindt men zo vanzelfsprekend de enige rechtvaardige oplossing, dat men volkomen verbluft lijkt dat het Westen niet snapt dat het hypocriet is als Israel niet dezelfde behandeling krijgt als Rusland. 

Verantwoordelijk voor de oorlog 

De teneur van de artikelen op de pro-Palestijnse websites (DocP, Palestina Komitee en The Rights Forum) sluit redelijk aan bij de officiële Palestijnse posities over de oorlog in Oekraïne en een enquête door het Israeli Democracy Institute. Deze laat zien dat 75,8 % van de Joodse en 26,6 % van de Arabische Israeli’s Poetin aanwijzen als veroorzaker voor de oorlog in Oekraïne. Opvallend is dat ook 23,2 % van de Arabische Israeli’s van mening is dat de USA en de NAVO-landen verantwoordelijk zijn voor de oorlog. Dus bijna evenveel Arabieren in Israel zien het Westen als agressor in plaats van Rusland. Het ligt voor de hand dat dit in de Palestijnse gebieden eerder nog meer zal zijn, daar men daar eenzijdiger aan Arabische propaganda wordt blootgesteld. 

Het CIDI geeft hier de volgende redenen voor: “De Palestijnen die de kant van de Russen kiezen doen dit vooral uit onvrede tegenover het Westen, dat altijd Israel zou hebben gesteund. Anderen geven hun steun aan Rusland naar aanleiding van een tweet van de Oekraïense president Zelensky waarin hij zijn afschuw uitte over de Palestijnse raketaanvallen op Israel en niet inging op het aantal Palestijnse slachtoffers die aan de andere kant vielen. Vanzelfsprekend zijn er ook veel Palestijnen die de kant van Oekraïne kiezen omdat zij zich zorgen maken over het lijden van de Oekraïense burgers.” Overigens zijn er nooit demonstraties van de Palestijnen voor Oekraïne geweest, wat wel in Israel gebeurde, en kwam ik op de pro-Palestijnse sites ook weinig solidariteit met Oekraïne tegen. 

Net als de meerderheid van de bevolking ziet ook het Palestijnse leiderschap Poetin niet als de agressor en weigert de PA de invasie te veroordelen. Zowel Hamas als de PA hebben van oudsher goede banden met Moskou, aldus het CIDI. Rusland wees een nogal pro-Israelisch vredesplan van de regering Trump af en Abbas heeft ‘goede hoop dat Rusland een grote rol kan spelen in de vredesonderhandelingen tussen de Palestijnen en Israel’. Plaatsvervangend hoofd van het politieke bureau van Hamas Mousa Abu Marzouk zei dat “de oorlog tussen Rusland en Oekraïne laat zien dat het tijdperk van Amerika als unipolaire supermacht voorbij is”. Afgelopen oktober ontmoetten Abbas en Poetin elkaar op een conferentie in Azië en zei Abbas o.a.:

“Rusland staat voor rechtvaardigheid en internationaal recht en dat is genoeg voor ons. Als u zegt dat u staat voor internationale legitimiteit, is dat genoeg voor mij en dat is wat ik wil. Daarom zijn we blij en tevreden met het Russische standpunt. [...] Wij vertrouwen Amerika niet en u kent ons standpunt. We vertrouwen het niet, we vertrouwen er niet op en onder geen enkele omstandigheid kunnen we accepteren dat Amerika de enige partij is bij het oplossen van een probleem.”

Abbas had eerder al gezegd in reactie op het Westerse verzoek de Russische invasie in Oekraïne te veroordelen, dat dat niet in het Palestijnse belang is. Verschillende PA functionarissen hebben op de zogenaamde ‘dubbele standaarden’ gewezen wat betreft de Westerse houding tegenover Rusland en Israel. Ook Hamas-leider Haniyeh heeft Moskou recent nog bezocht, in mei en in september, om ‘de betrekkingen met de Russen te verbeteren en de situatie in de Palestijnse gebieden te bespreken’, aldus Jonet. Dat is niet nieuw:

Lavrov heeft in de afgelopen jaren verschillende keren een ontmoeting gehad met Haniyeh, evenals met diens voorganger Khaled Meshaal. De twee zagen elkaar begin 2020 voor het laatst. Eind 2018 zou Israël naar verluidt protest hebben ingediend bij Moskou over een andere geplande ontmoeting tussen de twee, maar dat mocht niet baten. In mei ontketende Lavrov een diplomatieke storm nadat hij zei dat Adolf Hitler ‘Joods bloed had’ en dat Joden tot de ergste antisemieten behoren.

Gespannen relatie 

Daarvoor maakte Lavrov overigens excuses, maar het laat wel zien dat de banden van Rusland met de Palestijnen beter zijn, terwijl de relatie met Israel een stuk gespannener is. Afgelopen zomer ruzieden Israel en Rusland over het agentschap voor Aliyah in Rusland, dat bijna werd gesloten door de Russen, waardoor Russische Joden worden belemmerd om naar Israel te emigreren. Ook stoort het Rusland dat Israel humanitaire en logistieke hulp aan Oekraïne geeft. In het begin van de oorlog probeerde de Israelische president Bennet te bemiddelen en wees daarbij op de banden die men met beide landen heeft. Israel heeft Rusland nodig omdat het er aanvallen op Hezbollah doelen in Syrië mee coördineert. De laatste tijd schuift Israel voorzichtig verder op richting Oekraïne, en heeft het Oekraïne inlichtingen en instructies gegeven om de Iraanse drones beter uit de lucht te kunnen schieten. Ook is een verbod opgeheven om in Rusland vervaardigde wapens in bezit van andere landen aan Oekraïne door te geven. Volgens sommige functionarissen zou Israel zich minder bedreigd voelen door Rusland sinds het een deel van zijn leger en luchtafweergeschut uit Syrië naar Rusland heeft verplaatst:

The New York Times said the development could open the door for Jerusalem to upgrade its level of support for Kyiv, as Russia’s presence in Syria has been a major consideration for Israel’s position on the matter. The three officials said the redeployment would decrease Russian leverage on Israel, and this may lead Jerusalem to reconsider its support for Ukraine.

Ook de levering van grote aantallen drones door Iran en Westerse druk zouden hieraan bijdragen. 

Which is it? 

Er zijn geen officiële banden of verklaringen van solidariteit tussen de PA en Oekraïne. Het is opvallend dat de Palestijnen enerzijds meer met Rusland sympathiseren en zich anderzijds zelf met de Oekraïners vergelijken. Men snapt niet dat het Westen de dubbele standaarden niet ziet en de Palestijnen niet actiever steunt in hun ‘vrijheidsstrijd’. Een schrijver bestond het zelfs te zeggen dat als Westerlingen zich afvragen welke volken dezelfde moed hebben als de Oekraïners, ze niet verder hoeven te zoeken want dat zijn de Palestijnen natuurlijk. 

Anderzijds is die moed kennelijk toch niet zo groot en zijn de Oekraïners ‘door het Westen gesponsorde neo-nazi’s’ als we de Kremlin propaganda mogen geloven, overgenomen op websites als Electronic Intifada. Ik zou zeggen: Which is it? Als je graag de lieveling wil worden van het Westen en jezelf ziet als een soort Oekraïense vrijheidsstrijders die tegen een wrede bezetter vechten die uit is op je vernietiging, kun je niet tegelijk met die wrede agressor samenspannen en die prijzen als ‘staand voor rechtvaardigheid en internationaal recht’. Make up your mind please, voordat je ons verder lastigvalt met misplaatste vergelijkingen en verongelijktheid omdat de aandacht nu uitgaat naar een volk dat werkelijk slachtoffer is van wreedheid en genocide.

Israel stelt zich tot nu toe helaas wat halfslachtig op en de tijd is gekomen om echt partij te kiezen en Oekraïense levens te redden door het leveren van hoogstaande luchtverdediging, maar de hypocrisie van de Palestijnen slaat alles. 

  Ratna Pelle